ز آتش رخسار که ساغر گرفت

خانهٔ آیینه چو من درگرفت

کو پر و بالی که به آن کو رسد

نامه گرفتم که کبوتر گرفت

عشق ، وفا می طلبد، چاره چیست

بار دل از دل نتوان برگرفت

نی چقدر رغبت طفلانه داشت

بال و پر ناله به شکر گرفت

ناله نخیزد ز نی بورپا

طاقت ما پهلوی لاغر گرفت

بحربه توفان رضا می تپید

کشتی ما هم کم لنگر گرفت

چاره به خورشید قیامت کشید

دامن ما خشک شدن ، تر گرفت

ما همه زین باغ برون رفته ایم

رنگ که پرواز ته پر گرفت

بیدل از اعجاز ضعیفی مپرس

لغزش من خامه به مسطر گرفت